ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมานี่แบบ ... เบื่ออาหาร เบื่อภาษา เบื่อสภาพเมือง เบื่ออากาศ เบื่อหน้าเพื่อน ลามไปถึงเบื่อหน้าโฮส = =
ตื่นมาอารมณ์แบบ อยากได้ยินเสียงป๊าตะโกนว่า นุ่นนนนน ตื่นได้แล้ววววว สายแล้ววววววว ไม่ใช่ทักเสียงนิ่ม ๆ buon giorno
คาบพักแต่ละที หยิบขนมปังมากิน... มันอร่อยตรงไหนวะ ? อยากกินสาคูไส้หมู อยากกินข้าวแช่ อยากกินเกี๊ยวปลานึ่ง
ตอนเที่ยง ๆ โฮสทำพาสต้า ได้แต่เขี่ยเส้นสปาเก็ตตี้ไปมา อยากกินเส้นเล็กต้มยำลูกชิ้นปลาไม่ใส่ถั่วงอกหน้าเซ็นทรัลแถวบ้าน
โฮสก็เอาใจนะ แต่เหมือนเกาไม่ถูกที่คันพิลึก = = ทำข้าวให้กิน แต่แบบข้าวอิตาลีกับข้าวไทยก็ไม่เหมือนกัน ไปหาน้ำมันเผ็ด ( olio piccante ) มาให้ ไม่ก็ทำสลัดโรยพริกไทยเยอะ ๆ แต่แบบ นะ กินเผ็ดได้ ชอบกินเผ็ด แ่ต่เผ็ดของเราก็ไม่เหมือนกันแฮะ
สองสามวันนี้เริ่มดีขึ้นมาหน่อย ตื่นมาปุ๊บก็นึกซะว่า ห้าเดือนที่ผ่านมามันดูไร้ค่าพิลึก... ถ้าให้เล่าประสบการณ์นี่เล่าไม่ถูกเลยนะ มันเรียบ ๆ เกินไปยังไงไม่รู้ แล้วก็คิดต่อว่า จากวันนี้ไปจะทำอะไรดีนะให้ชีวิตมันมีสีสัน มีอะไรตั้งหลายอย่างที่ไม่ได้ทำที่ไทย ( หรือทำที่ไทยไม่ได้ เที่ยวผับกลับบ้านตีหนึ่งอะไรงี้ ) คิดไปคิดมา ว่าแล้วก็ลงมือทำซะ !!
โฮมซิกนี่มันเกิดง่ายมากจริง ๆ แหละ ว่างเมื่อไหร่เพ้อเมื่อนั้น ต้องหาเรื่องทำตัวไม่ให้ว่าง งานบ้านก็ทำแล้ว การบ้านก็เสร็จแล้ว หนังสือขี้เกียจอ่าน คอมจะเปิดบ่อย ๆ ก็ยังไงอยู่ เพื่อนมันเอาแต่อ่านหนังสืออยู่บ้าน เราออกไปเดินเล่นคนเดียวก็ได้(วะ) ดูเมืองไปเรื่อย ๆ เดินไปคิดไปว่า ถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่อยู่ที่นี่ เราจะรู้สึกยังไงนะ ?.. ว่าแล้วก็รักอิตาลีขึ้นมาทันตาเห็น ฮ่า ๆ หายโฮมซิกทันที
