เชิญผู้ปกครองเด็กafsทุกรุ่นมารายงานตัวกันหน่อยค่ะ

[ห่างอกแม่]

          เป็นคุณแม่ชองโดมินิกัน 49 ยังไม่มีประสบการณ์ในการอยู่ที่นั่นของลูกมาเล่าสู่กันฟังหรอกค่ะ  เพราะลูกเองเพิ่งเดินทางไปถึงที่นั่นเมื่อประมาณเที่ยงของวันนี้เอง (เวลาบ้านเรานะคะ)  แต่ลูกเป็นคนเลือกประเทศด้วยตนเอง  หลังจากได้เลื่อนสถานเป็นตัวจริงแล้วก็พยายามหาข้อมูลของประเทศนี้ด้วยตนเองเพื่อสร้างความมั่นใจ  ก็พบว่า ประเทศนี้มีหลายอย่างที่คล้ายบ้านเรา  อย่างน้อยที่สุด อากาศก็ไม่ต่างกันมาก  เพราะลูกเป้นคนที่ไม่ชอบอากาสหนาวอยู่แล้ว  มาถึงผู้คน  ก็มีหลายคนบอกว่าเค้าน่ารัก  เป็นมิตร  รุ่นพี่ที่ไปแล้วกลับมาก็ให้ข้อมูลที่ตรงกัน  เข้าไปอ่านในบอร์ดที่รุ่นพี่ๆ ได้เขียนเล่าสู่กันฟังก็น่าวางใจว่า  ถ้าลูกไปที่นั่น ลูกคงได้รับสิ่งที่ดีๆกลับมาสร้างเสริมชีวิตเขาให้แข็งแรงมากขึ้น  และวันนี้ ลูกไปถึงสนามบินที่โดมินิกัน  โฮสก็มารอรับที่สนามบิน  ทั้งๆที่เป็นเวลาประมาณ ตีหนึ่งตีสองบ้านเขา เมืองที่อยู่ก็ต้องนั่งรถไปอีกประมาณหนึ่งชั่วโมง ซึ่งบางครั้งเมื่อไปอ่านเรื่องราวของรุ่นพี่ที่ไปประเทศอื่นซึ่งเป็นประเทศที่มีชื่อเสียง  มีคนอยากไปมากมาย  เด็กอาจต้องเดินทางต่อไปเมืองที่ตัวเองอยู่โดยลำพัง  วันนี้จึงรู้สึกวางใจมากขึ้นว่า  ประเทศโดมินิกันคงจะเป็นประเทศที่มีคุณภาพในการสร้างเสริมประสบการณ์ชีวิตของลูกจริงอย่างที่ AFS  ได้ให้ความมั่นใจทุกครั้งที่มีการประชุมร่วมกัน 
         และอีกอย่างหนึ่ง  ได้มีโอกาสพูดคุยกับเจ้าหน้าที่ของโดมินิกันทาง FB  ก็พบว่าเขามีความเต็มใจที่จะช่วยเหลือให้ข้อมูลเราเต็มที่  น่ารักมากค่ะ
         วันนี้  ขอร่วมเล่าสู่กันฟังเพียงเท่านี้ก่อนนะคะ  คงเป็นข้อมูลทางด้านดีมากกว่าด้านร้าย  เพราะตัวเองได้พบแต่ข้อมูลแบบนี้ค่ะ 

[JetanaR]

ขอบคุณนะครับคุณแม่ที่นำประสบการณ์เข้ามาเล่าสู่กันฟัง หวังว่าลูกของคุณแม่จะอยู่ที่โดมินิกันอย่างมีความสุขนะครับ
แล้วจะรออ่านประสบการณ์ที่คุณแม่นำมาเล่านะครับ :)

[Kunthon]

          เป็นคุณแม่ชองโดมินิกัน 49 ยังไม่มีประสบการณ์ในการอยู่ที่นั่นของลูกมาเล่าสู่กันฟังหรอกค่ะ  เพราะลูกเองเพิ่งเดินทางไปถึงที่นั่นเมื่อประมาณเที่ยงของวันนี้เอง (เวลาบ้านเรานะคะ)  แต่ลูกเป็นคนเลือกประเทศด้วยตนเอง  หลังจากได้เลื่อนสถานเป็นตัวจริงแล้วก็พยายามหาข้อมูลของประเทศนี้ด้วยตนเองเพื่อสร้างความมั่นใจ  ก็พบว่า ประเทศนี้มีหลายอย่างที่คล้ายบ้านเรา  อย่างน้อยที่สุด อากาศก็ไม่ต่างกันมาก  เพราะลูกเป้นคนที่ไม่ชอบอากาสหนาวอยู่แล้ว  มาถึงผู้คน  ก็มีหลายคนบอกว่าเค้าน่ารัก  เป็นมิตร  รุ่นพี่ที่ไปแล้วกลับมาก็ให้ข้อมูลที่ตรงกัน  เข้าไปอ่านในบอร์ดที่รุ่นพี่ๆ ได้เขียนเล่าสู่กันฟังก็น่าวางใจว่า  ถ้าลูกไปที่นั่น ลูกคงได้รับสิ่งที่ดีๆกลับมาสร้างเสริมชีวิตเขาให้แข็งแรงมากขึ้น  และวันนี้ ลูกไปถึงสนามบินที่โดมินิกัน  โฮสก็มารอรับที่สนามบิน  ทั้งๆที่เป็นเวลาประมาณ ตีหนึ่งตีสองบ้านเขา เมืองที่อยู่ก็ต้องนั่งรถไปอีกประมาณหนึ่งชั่วโมง ซึ่งบางครั้งเมื่อไปอ่านเรื่องราวของรุ่นพี่ที่ไปประเทศอื่นซึ่งเป็นประเทศที่มีชื่อเสียง  มีคนอยากไปมากมาย  เด็กอาจต้องเดินทางต่อไปเมืองที่ตัวเองอยู่โดยลำพัง  วันนี้จึงรู้สึกวางใจมากขึ้นว่า  ประเทศโดมินิกันคงจะเป็นประเทศที่มีคุณภาพในการสร้างเสริมประสบการณ์ชีวิตของลูกจริงอย่างที่ AFS  ได้ให้ความมั่นใจทุกครั้งที่มีการประชุมร่วมกัน 
         และอีกอย่างหนึ่ง  ได้มีโอกาสพูดคุยกับเจ้าหน้าที่ของโดมินิกันทาง FB  ก็พบว่าเขามีความเต็มใจที่จะช่วยเหลือให้ข้อมูลเราเต็มที่  น่ารักมากค่ะ
         วันนี้  ขอร่วมเล่าสู่กันฟังเพียงเท่านี้ก่อนนะคะ  คงเป็นข้อมูลทางด้านดีมากกว่าด้านร้าย  เพราะตัวเองได้พบแต่ข้อมูลแบบนี้ค่ะ 

สวัสดีค่ะ
ยินดีที่เข้ามาในบอร์ดและแสดงความคิดเห็น
เป็นบอร์ดที่อบอุ่นมาก แต่ดิฉันไม่ค่อยได้ใช้คอมค่ะ ไม่ค่อยมีเวลาและงานออฟฟิส กับงานบ้านยังไม่เคลียร์สะสาง
เป็นคนช้า แต่มีพลังใจและจินตนาการค่ะ
ลูกสาวของดิฉันกลับมาแล้ว จากโดมิ เห็นเขามีความสุขดีช่วงไปอยู่ ปัญหาก็มีบ้าง เขารับได้
ลูกได้ประสบการณ์มาก และได้หัดเดินแบบ ถ่ายรูปเป็นนางแบบสมัครเล่นมือใหม่
เหมือนเขามีฝันอะไรมากมาย แล้วได้ไปบังเอิญเติมเต็มต่อยอดด้านที่เขาชอบ เขาจะได้เห็นปลายฝันของเขาใกล้เข้ามาอีก
ยังมีเพื่อนลูกรุ่น 48 ด้วยกัน ที่เขาได้มุมมองด้านดนตรีเสริมจากที่มีอยู่แล้วอีก..น่าภูมิใจ
ลูกท่านอื่นในโดมิ ที่ล้วนแต่เผชิญสิ่งแปลกใหม่ และต่างฝ่าฟันกันมา
บางคนได้เป้นตัวแทนพูดภาษาอังกฤษออกรายการ
ยิ่งมีชุดไทยแสดงในวันคานิวาล พวกฝรั่งปลื้ม (แต่ลูกสาวของดิฉันไม่ร่วมงานวันนั้น ไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนโดมิ)

ลูกๆ ตอนเลือกประเทศ จะคิดว่า แถบแคริบเบียน และทวีปอเมริกาใต้ จะปลอดภัยไหมหนอ
ความรักของพ่อแม่ ที่ส่งข้ามทวีปไป บอกได้เลยว่า ดิฉันผู้เป็นแม่น้ำตาไหล เพราะห่วงและคิดถึงลูกมาก
แต่ก็มีกำลังใจจากการมาเข้าในบอร์ดนี้ และกำลังใจจากเอเอฟเซอร์ต่างๆ ที่ทั้งคุยทางโทรศัพท์บ้าง อ่านชีวิตของ น.ร. ที่ไปประเทศอื่นบ้าง
ไม่เห็นมีใครไม่มีปัญหา เพื่อนเค้าต่างช่วยกันให้กำลังใจและแก้ไขกันตามประสา
รวมทั้งเจ้าตัวต้องเข้มแข็งอดทน ที่แน่ๆ จะได้ความแกร่งกลับประเทศไทยค่ะ

พ้น 7 เดือนนั่นเหละ พวกเขาจะปรับตัวได้ดีขึ้น ทั้งภาษาและการใช้ชีวิต
ขอบอกว่า 10 เดือนครึ่ง รวดเร็วมาก ที่ลูกต้องรีบเก็บเกี่ยวประสบการ์ณ และตั้งสติ
ความเป็นห่วงของบิดามารดา เด็กๆ เขารับรู้ได้
ขอบอกเท่านี้ก่อนค่ะ
Best luck 

[amporn]

ก่อนอื่น...ต้องขอขอบคุณ webmaster ที่จัด parent zone ไว้ให้ผู้ปกครองได้มีโอกาสพูดคุย แลกเปลี่ยนประสบการณ์กันบ้าง
และเห็นว่ายังไม่มีใครตั้งกระทู้อะไรไว้เลย จึงขอเริ่มด้วยการแนะนำตัวก่อน คือ เป็นผู้ปกครอง afs/japan รุ่น 48 ค่ะ ยินดีให้คำแนะนำสำหรับผู้ปกครองรุ่นใหม่ๆนะคะ หรือถ้าสนใจอ่านประสบการณ์การเป็นผู้ปกครองเด็กเอเอฟเอสได้ที่ http://i-virgo.exteen.com/afs-jpn-momjournal-afs

[amporn]

ต้องขอโทษคุณ piyawans เจ้าของกระทู้ด้านบน คือว่าดิฉันกดผิด กลายเอาเป็นข้อความของคุณมากดซ้ำ คือความตั้งใจจะเรียนว่าเป็น
คุณแม่ afs มือใหม่ค่ะ คือลูกเพิ่งจะเป็นรุ่น 50 ไปปี 2011 ค่ะ อาจต้องขอคำแนะนำนะคะ

[ห่างอกแม่]

        ไม่ได้เข้ามาคุยนานเลยค่ะ  ความจริงเข้ามาที่บอร์ดนี้ทุกวันนะคะ  แต่ไม่ได้เข้ามาคุยในห้องนี้เท่านั้นเอง  ติดตามอ่านความเห็นของลูกๆทุกรุ่น  เผื่อมีอะไรดีๆ  จะได้เอาไปคุยกับลูกตัวเองบ้าง  ตอนนี้ลูกสาวกำลังอยู่ระหว่างปรับตัว ปรับใจกับโดมินิกัน  เหนื่อยเหมือนกันนะคะ  เพราะเอาเข้าจริงๆมีปัญหาพอสมควร  ส่วนใหญ่เป็นเรื่องโรงเรียนมากกว่า  อย่างแรกคือ  เค้าเรียนเมืองไทยสายภาษา  พอไปที่โน่น ต้องเรียนพวกวิทย์ด้วย  แต่..เรื่องวิชาเรียน ไม่เป็นปัญหามากเท่ากับบรรดาครูทั้งหลายที่คงคาดหวังว่าเด็กแลกเปลี่ยนต้องเรียนเก่งแน่ๆ  และจะเข้มงวดกับเด้กแลกเปลี่ยนเหมือนเป็นเด้กโดมิเองเลยที่เดียว  ลูกสาวกดดันพอสมควร  ระยะแรกที่ไปถึง  เค้า homesick ประมาณหนึ่ง ร้องไห้ อยากกลับบ้าน  แต่ก็ยังพอมีความหวังว่าพอโรงเรียนเปิดเค้าจะมีความสุขขึ้นเมื่อมีเพื่อน  แต่..ผิดคาดมากเลยค่ะ  คราวนี้ ร้องไห้มากมาย  โทรหาแม่บอกไม่อยู่แล้ว  แม่โทรปรึกษาคุณป้าอ้อยเรื่องการเปลี่ยนย้ายโรงเรียน  แต่ AFS  ทางบ้านเรา และบ้านเค้า รวมถึงโฮสไม่เห็นด้วย เพราะคิดว่าโรงเรียนนี้ดีที่สุดในเมืองนั้นแล้ว  ซึ่งสวนทางกับความคิดของเค้า  ดังนั้น ก็ต้องเป็นหน้าที่ของแม่ที่ต้องปรับจูนความคิดของลูกสาว กับความคิดของหลายๆคนเข้าด้วยกัน  ปัจจุบัน ผ่านไป เกือบ 3 เดือน  ลูกสาวดีขึ้น  เค้ายอมรับสภาพได้ พยามยามหาความสุขกับสิ่งที่เค้าสามารถหาได้  เป็นโชคดีของเค้าอย่างมากๆที่ครอบครัวอุปถัมภ์เป็นครอบครัวที่ดี  ค่อนข้างจะให้อิสระเค้าพอสมควร  แต่เรื่องการดูแลเค้าจะดีมาก  ไปโรงเรียนก็รับส่งทุกวัน  พาไปเที่ยวหลายๆแห่งซึ่งเป็นสถานที่ท่องเที่ยวขึ้นชื่อของเมืองนั้น งานบ้านทุกอย่างไม่ต้องทำ  ทำอย่างเดียวคือ  เก็บเสื้อผ้าส่วนตัวเข้าตู้เสื้อผ้าเท่านั้น  เค้าจะค่อนข้างมีความสุขเมื่ออยู่ในบ้านโฮส ลูกสาวเป็นเด็กวัยรุ่นคนเดียวในบ้าน  พี่สาวก็เรียนระดับมหาวิทยาลัย และทำงานในบางวัน  จะว่าไปแล้ว  สถานการณ์ที่ลูกสาวเผชิญอยู่  สร้างความเข้มแข็งให้เขาได้มากขึ้นเป็นลำดับ  เขาเรียนรู้ที่จะแก้ไขปัญหาของเขาได้เองโดยไม่ต้องโทรหาแม่เหมือนระยะแรกๆ  รู้จักที่จะเอาเป้าหมายในอนาคตที่วาดฝันไว้  มาเป็นแรงผลักดันให้อดทนอยู่ให้ครบระยะเวลาของโครงการแลกเปลี่ยน  แม่ก็คาดหวังเหมือนกันนะคะว่า เมื่อเวลาผ่านไป เขาจะมีความสุขมากขึ้นเป็นลำดับ  จนเมื่อเวลาที่ต้องจากโดมินิกันมาถึง  เค้าจะเกิดความรู้สึกวูบหนึ่งว่า  เค้าไม่อยากจากมา  เพราะนั้นแสดงว่า  เขาได้พบสิ่งที่ดีๆในระยะเวลาเกือบ 1 ปีนี้
      ต้องขอบอกผู้ปกครองของรุ่น 50  นะคะว่า คงต้องเตรียมตัว เตรียมใจที่จะช่วยหาหนทางให้ลูกอยู่ในประเทศอุปถัมภ์ได้อย่างมีความสุข  โชค วาสนาของแต่ละคนไม่เหมือนกัน  บางคนได้โฮสดีมากๆ  บางคนได้โฮสไม่เหมาะกับตัวเอง  ต้องเปลี่ยนโฮสก็มี  สิ่งเหล่านี้ บั่นทอนกำลังใจของลูกได้   ปัญหาของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน  เราเองก่อนลูกไป  ก็บอกลูกว่า หนูต้องเข้มแข็งนะลูก  แต่...อย่าลืมปลอบตัวเราเองด้วยว่า  เวลาที่ลูกมีปัญหา  เราก็ต้องเข้มแข็งด้วยเหมือนกัน  ต้องตั้งหลักให้ได้เร็วก่อนลูก  เพื่อที่จะเป็นกำแพงให้เขาได้พิงพักเมื่อเค้าอ่อนล้า  และขณะเดียวกัน ก็ต้องเป็นยาชูกำลังกระตุ้นให้เขาได้เดินต่อไปให้ได้ด้วย  ขอเป็นกำลังใจให้พ่อแม่ทุกคน  และเอาใจช่วยลูกๆที่กำลังจะไปในรุ่น 50 ด้วยนะคะ  ท่องไว้นะลูกนะว่า...  อดทน  อดทน และอดทน อย่างเดียวเท่านั้น       

[piyawans]

ยินดีกับคุณ amporn "คุณแม่ afs มือใหม่" ด้วยนะคะ และหากมีอะไรที่พอจะให้ข้อมูลได้ก็ยินดีจะเข้ามาตอบค่ะ

[КнĩйgУ DФм# ч9]

ตัวผมเองก็เป็นเด็กนักเรียนแลกเปลี่ยนที่โดมินิกัน จากที่อ่านกระทู้คุณแม่แล้วก็พอทราบว่าเป็นใคร..
โดมินิกันถึงจะเป็นประเทศที่ว่ากันว่าอยู่แล้วมีความสุขก็จริง แต่มันก็ไม่ใช่ซะทุกส่วนของประเทศอะครับบ
อย่างที่เจอมา ตัวเองอยู่เมืองค่อนข้างเล็กก รุ่นพี่ก็บอกว่าเมืองน่าอยู่ ผู้คนเป็นมิตร แต่มันก็ไม่ใช่กับทุกคนอะครับ

ps. once , let them choose your life krub ..
... . x]]]]]]]]]]]]

[amporn]

ต้องขอขอบคุณคุณ piyawas นะคะ คืออยากเรียนถามว่าตอนที่ลูกต้องเข้าค่ายก่อนไป นั้น ลูกเราต้องแสดงความสามารถพิเศษเช่น รำไทย เตรียมไปแสดงด้วยหรือเปล่า หรือแสดงอย่างอื่นที่เค้าถนัด เช่นเชิดหุ่นกระบอกไทย  (ซึ่งตอนนี้คุณแม่กำลังลงมือปักชุดหุ่นกระบอกตัวใหม่เพื่อให้ลูกนำไปที่ usa)
ด้วย ตัวสูงประมาณ 1 ฟุตค่ะ  หรือว่าควรจะเอาอย่างอื่นไปแสดงดีคะ  สำหรับเรื่องทำอาหารไทยเค้าก็พอเป็นบ้างแล้วค่ะ แล้วอยากเรียนถามอีกเรื่องหนึ่ง คือเรื่องของที่ระลึกเราควร จะเตรียมอะไรไปฝากทางโน้นดีคะ ขอคำแนะนำด้วยค่ะ ขอขอบพระคุณล่วงหน้านะคะ

[amporn]

ขอถาม คุณ Mike  หรือ คุณ Snory  หน่อยนะคะ ว่าลูกสาวจะไป usa  ปี 2011 รุ่น 50 ของที่ระลึกที่ควรจะเอาไปให้เค้า แล้วประทับใจ ควรจะป็นอะไรดีคะ  ถ้าเป็นพวกหัวโขนอันเล็กๆ จะได้ไหมคะ เช่นพวกหัวหนุมาน ทศกัณฑ์ ในเรื่องรามเกียรติ์หรือมีอย่างอื่นที่จะช่วยแนะนำ  แล้วลูกจะต้องไปแสดงความสามารถพิเศษ เช่น รำไทย หรือการแสดงที่เค้าถนัด เช่นเชิดหุ่นกระบอก ตัวขนาด 1 ฟุต (แบบโจหลุยส์)นี่จะได้มีโอกาสไปแสดงหรือไม่ค่ะ เพราะถ้าไม่จะได้ไม่เอาไป แต่ถ้าเอาไปแล้วได้แสดงก็จะเอาไป แต่ขอบอกว่ามันแสดงถึงความเป็นไทยได้อย่างดีเยี่ยม  เพราะหุ่นกระบอกไทย  สวยงามมาก แค่ชุดนี่ถ้าฝรั่งเห็นก็อึ้งแล้วค่ะ ใช้เวลาปักเป็นเดือน แล้วมันก็มีความสวยงามมากค่ะ รบกวนช่วยตอบหน่อยนะคะ เพราะเป็นคุณแม่ afs มือใหม่ค่ะ

[Mike]

ขอถาม คุณ Mike  หรือ คุณ Snory  หน่อยนะคะ ว่าลูกสาวจะไป usa  ปี 2011 รุ่น 50 ของที่ระลึกที่ควรจะเอาไปให้เค้า แล้วประทับใจ ควรจะป็นอะไรดีคะ  ถ้าเป็นพวกหัวโขนอันเล็กๆ จะได้ไหมคะ เช่นพวกหัวหนุมาน ทศกัณฑ์ ในเรื่องรามเกียรติ์หรือมีอย่างอื่นที่จะช่วยแนะนำ  แล้วลูกจะต้องไปแสดงความสามารถพิเศษ เช่น รำไทย หรือการแสดงที่เค้าถนัด เช่นเชิดหุ่นกระบอก ตัวขนาด 1 ฟุต (แบบโจหลุยส์)นี่จะได้มีโอกาสไปแสดงหรือไม่ค่ะ เพราะถ้าไม่จะได้ไม่เอาไป แต่ถ้าเอาไปแล้วได้แสดงก็จะเอาไป แต่ขอบอกว่ามันแสดงถึงความเป็นไทยได้อย่างดีเยี่ยม  เพราะหุ่นกระบอกไทย  สวยงามมาก แค่ชุดนี่ถ้าฝรั่งเห็นก็อึ้งแล้วค่ะ ใช้เวลาปักเป็นเดือน แล้วมันก็มีความสวยงามมากค่ะ รบกวนช่วยตอบหน่อยนะคะ เพราะเป็นคุณแม่ afs มือใหม่ค่ะ

โดยปกติแล้วน้อง ๆ จะมีโอกาสได้แสดงวัฒนธรรมไทย ในงาน Talent Show ที่โรงเรียน หรือกิจกรรมพิเศษที่ชุมชนจัด หากจะทำชุดไทยมา และรำไทยแสดง ก็ดีเหมือนกันครับ แต่ว่าผมไม่แนะนำให้นำพวกหุ่นกระบอกมา เพราะว่า AFS อนุญาตให้น้องนำกระเป๋า check-in ได้แค่ใบเดียว เกรงว่ารวมเสื้อผ้า และข้าวของที่จำเป็น ก็อาจจะเต็มกระเป๋าเสียแล้ว

ผมแนะนำของฝากถ้าเป็นของชิ้นเล็ก ๆ เช่นพวงกุญแจ หรือเสื้อยืด ของที่น้ำหนักเบา ๆ และกินพื้นที่ในกระเป๋าไม่มาก

การแสดงวัฒนธรรมไทยนั้น กลุ่มที่สนใจจะเป็นผู้ใหญ่ กับผู้สูงอายุ ซึ่งโดยปกติแล้วน้องเขาจะไม่ได้เจอบ่อยนัก อย่างมากที่สุดก็ 2-3 ครั้ง ตลอดการเข้าร่วมโครงการ

ผมแนะนำให้น้องเตรียมของที่ระลึกที่เหมาะกับวัยรุ่นไปด้วย เช่นเสื้อกระทิงแดง หรือกางเกงมวยไทย ส่วนของที่รายละเอียดสูง ๆ เช่นผ้าไหม หัวโขน พวงกุญแจ ก็ให้กับโฮส ครู และ volunteers

[ผู้ไม่ประสงค์ออกนาม]

ต้องขอขอบคุณคุณ piyawas นะคะ คืออยากเรียนถามว่าตอนที่ลูกต้องเข้าค่ายก่อนไป นั้น ลูกเราต้องแสดงความสามารถพิเศษเช่น รำไทย เตรียมไปแสดงด้วยหรือเปล่า หรือแสดงอย่างอื่นที่เค้าถนัด เช่นเชิดหุ่นกระบอกไทย  (ซึ่งตอนนี้คุณแม่กำลังลงมือปักชุดหุ่นกระบอกตัวใหม่เพื่อให้ลูกนำไปที่ usa)
ด้วย ตัวสูงประมาณ 1 ฟุตค่ะ  หรือว่าควรจะเอาอย่างอื่นไปแสดงดีคะ  สำหรับเรื่องทำอาหารไทยเค้าก็พอเป็นบ้างแล้วค่ะ แล้วอยากเรียนถามอีกเรื่องหนึ่ง คือเรื่องของที่ระลึกเราควร จะเตรียมอะไรไปฝากทางโน้นดีคะ ขอคำแนะนำด้วยค่ะ ขอขอบพระคุณล่วงหน้านะคะ

ตัวผมไม่ได้ไป USA แต่ไปสวีเดนครับ
ประเทศนี่ค่อนข้างรู้จักประเทศไทยเป็นอย่างดี
คือถ้ามีความสามารถในการทำอาหารไทยด้วยจะดีมากๆเลยครับ เพราะทางครอบครัวอุปถัมภ์ที่ผมอยู่ด้วยนี่ เขาค่อนข้างชอบทำอาหาร ซึ่งผมก็ไปช่วยเขาทำอยู่บ่อยๆ และในทุกๆสองสัปดาห์ผมจะทำอาหารไทยให้พวกเขาได้ทานกัน ซึ่งคุณพ่อของครอบครัวอุปถัมภ์ซึ่งมีความชอบในการทำอาหารเป็นทุนเดิมแล้วเขาจะมานั่งจดสูตรและคอยดูผมทำด้วยเช่นกันครับ
ส่วนประเทศสวีเดนเอง ไม่มีการแสดงทางวัฒนธรรมครับ มีแต่การนำเสนอว่าประเทศแต่ละประเทศเป็นอย่างไรในงานเลี้ยงของ AFS-Sweden ซึ่งทางAFS-Sweden ได้มอบเค้กวันเกิดให้ผมพอดีเนี่องจากวันนั้นตรงกับวันคล้ายวันเกิดของผมเอง

ตอนนี้ครอบครัวผมที่นี้เขาติดใจในน้ำปลาพริกมากๆๆ วัตถุดิบจากเมืองไทยค่อนข้างหาง่ายในสวีเดนครับ

[amporn]

ต้องขอขอบคุณ คุณ Mike AFSer และ AFSer ผู้ไม่ประสงค์ออกนาม ที่กรุณาช่วยเข้ามาตอบปัญหาข้อข้องใจ เกี่ยวกับเรื่องของชำร่วย ที่
ควรจะนำไปฝาก Host และเจ้าพน้าที่ รวมทั้งอาสาสมัคร แต่ลืมถามไปว่า เจ้าหน้าที่ และอาสาสมัคร ที่ดูแลลูกเรา มีจำนวนประมาณกี่คนคะ
จะได้จัดได้ถูกค่ะ รบกวนด้วยนะคะ สำหรับคุณ Mike หุ่นกระบอกที่จะเอาไปนั้นสูงประมาณ 1 ฟุต ถอดหัวได้ค่ะ เสื้อหุ่นก็พับไปได้ค่ะ น้ำหนัก
รวมประมาณ 300 กรัมเท่านั้น เบามากตัวหุ่นก็เป็นท่อ pvc สูงคืบกว่าๆ กับไม้ตะเกียบ 2 อันสำหรับเชิดเท่านั้นค่ะ การเอาไปไม่ยุ่งยากเลยค่ะ
ที่ถามเพียงแต่อยากทราบว่าเราจะได้มีโอกาสแสดงไหมเท่านั้นค่ะ  และต้องขอขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ จะได้เตรียมไปหาซื้อไว้ค่ะ พวกกาง
เกงมวยไทยนะคะ กับเสื้อกระทิงแดง และพวงกุญแจ น่ะค่ะ 

[Mike]

ต้องขอขอบคุณ คุณ Mike AFSer และ AFSer ผู้ไม่ประสงค์ออกนาม ที่กรุณาช่วยเข้ามาตอบปัญหาข้อข้องใจ เกี่ยวกับเรื่องของชำร่วย ที่
ควรจะนำไปฝาก Host และเจ้าพน้าที่ รวมทั้งอาสาสมัคร แต่ลืมถามไปว่า เจ้าหน้าที่ และอาสาสมัคร ที่ดูแลลูกเรา มีจำนวนประมาณกี่คนคะ
จะได้จัดได้ถูกค่ะ รบกวนด้วยนะคะ สำหรับคุณ Mike หุ่นกระบอกที่จะเอาไปนั้นสูงประมาณ 1 ฟุต ถอดหัวได้ค่ะ เสื้อหุ่นก็พับไปได้ค่ะ น้ำหนัก
รวมประมาณ 300 กรัมเท่านั้น เบามากตัวหุ่นก็เป็นท่อ pvc สูงคืบกว่าๆ กับไม้ตะเกียบ 2 อันสำหรับเชิดเท่านั้นค่ะ การเอาไปไม่ยุ่งยากเลยค่ะ
ที่ถามเพียงแต่อยากทราบว่าเราจะได้มีโอกาสแสดงไหมเท่านั้นค่ะ  และต้องขอขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ จะได้เตรียมไปหาซื้อไว้ค่ะ พวกกาง
เกงมวยไทยนะคะ กับเสื้อกระทิงแดง และพวงกุญแจ น่ะค่ะ 

ใน Area Team จะมี Volunteers ที่ดูแลเด็กจริง ๆ หลัก ๆ ก็จะมี hosting coordinator, liaison, hosting volunteers ประมาณ 4-5 คนเป็นหลัก ส่วนเรื่องหุ่นกระบอกถ้าไม่ลำบากก็นำมาเลยครับ :)

[Kunthon]

เป็น ผปค ของ Dominican48 ซึ่งลูกขอร้องไว้ในการตอบกระทู้ต่างๆ เพราะเขาเขินกับความเปิ่นของแม่

ยินดี ที่จะให้คำแนะนำเช่นกันค่ะ หวังว่าจะเกิดประโยชน์ แลกเปลี่ยน แบ่งปันให้กันและกัน

ลูกได้ไป Dominican50 กำลังตัดสินใจรบกวนคุณแม่ช่วยแนะนำขอข้อมูลเกี่ยวกับประเทศนี้ให้ด้วยครับ
เท่าที่คุณลูกมีประสบการณ์มา  ขอบคุณครับ

"20101019
Hey guys!
 
Well, I'm still here although I haven't updated the blog for a while.
Nah, for a long long time!

And yeah, right now I'm here in Bangkok, Thailand.
Everything is... Great!
Since I stay in Dominican Republic for 10 months,
I learnt that nothing is better than my home, here in Thailand.
By the way I didn't mean that my life in Dominican Republic is bad.
In my opinion, I think it's awesome. I love it there:)

And I really do miss everything right there.
My home in Santo Domingo and also in Bavaro.
My host family. Claudio, my host dad. Juana, my host mom. Carla, Leticia and Lisa, My host sister(although I met you just for 1 day, Lisa! hahaha). And 2 little kids, Micia and Giorgio!
My neighbours, my school friends and my AFS friends.
Well, I miss all of my friends :b
And I also miss ehmmm... Parties.
And reggaeton, Bachata and all those stuffs(although I don't like it that much hahaha)
Foods? Of course yes! I miss Habichuela con Carne, Dulce de Leche, Platano, Pasta, Sushi de Yokomo!
Ehmmm I think I would get so fat again when I go back there hahahahahah!

But damn! I don't think I can go there in these time cause I still have school and I have to focus on studying to get in to the university...
And the problem is I've already spent a lot of money lol.

Well, writing about Dominican's things makes me miss it there more and more...
So I'm gonna stop then :b



Since I came back to Thailand, I started to forget my English and my Spanish,
So I would like to say sorry if I spell or write something wrong :'( Sorrrrryyy!
Posted by milan at 11:27 PM "

เรียนท่านผู้ปกครองที่สอบถามข้อมูล
มิทราบว่าป่านนี้ท่านตัดสินใจให้ลูกของท่านเลือกเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนเอเอฟเอสไปโดมินิกันรุ่นที่ 50 แล้วหรือยัง?
ได้ copy ข้อความภาษาอังกฤษจาก http://leeshm.blogspot.com/ (blog ที่ลูกสาวเริ่มทำเมื่อขณะอยู่ที่โดมินิกัน) นำโพสต์ไว้ข้างบนนั้น
ประสงค์ให้ท่านทราบว่า เมื่อลูกไปแลกเปลี่ยน ณ สาธารณรัฐโดมินิกัน
เค้าจะได้ทั้งภาษาสเปน และอังกฤษ
ใช้ภาษาอังกฤษเมื่อเข้าแคมป์ และเวลาที่ AFS โดมินิกัน จัดให้มีทริป เช่นช่วงนี้มีทริปปิโคดาร์เต้ ได้เที่ยวป่าปีนเขานอนเต้นท์เล่นน้ำตก กลางคืนหนาวกลางวันร้อน
มีจัดทริปชมปลาวาฬ ทริปชมงานคานิวาลเที่ยวแหล่งท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ ทริปเที่ยวชมลากูน
(ลูกเลือกไม่ไปทริปคานิวาล กับลากูน ซึ่งทางพ่อ-แม่(ดิฉัน)ไม่ขัดข้องให้เขาเที่ยวให้ครบทุกทริปแต่เขาไม่ฟังเรา เขาเลือกเที่ยวของเขาเองบ้าง ไปกับโฮสต์บ้าง มีจัดเที่ยวเฉพาะไปจัดเที่ยวกันเองกับกลุ่มAFS ไทยด้วยกันก็มี โดยมีลูกสาวของ ผปค. ท่านหนึ่งในรุ่นเดียวกันนี้น่ารักมาก เที่ยวครบทุกทริป เพราะโอกาสที่ลูกของเราจะได้กลับไปหรือไม่ เป็นเรื่องอนาคต ก็ควรเที่ยวให้ครบทุกทริปที่ AFSโดมินิกันจัดให้)
พวกทริปเหล่านี้ต้องเตรียมค่าใช้จ่ายให้AFS ต่างหาก
ซึ่งถ้าเป็นการเข้าค่ายปกติ ไม่เรียกเก็บเงิน เขาจัดให้มีการชุมนุมพบปะรวมพล น.ร. AFS ในแต่ละเมือง และมีค่ายใหญ่รวมกันทั้งหมดเป็นระยะ จะมีกำหนดการล่วงหน้าประจำปี
มีเอกสารคู่มือ กฎต่างๆ ของการไปเป็น น.ร. แลกเปลี่ยนที่นั่น ซึ่งคงไม่ค่อยต่างกับAFS ประเทศอื่นเท่าไรนัก
จะมีนักเรียนต่างชาติแถบยุโรปสนใจมาที่โดมินิกันมาก
ลูกบอกว่า รุ่น 48 มีคนไทย 5 รวมกับชาติอื่นๆ อีกประมาณ 80 ราย

ที่บ้านพักที่ลูกสาวพักนั้น ใกล้ทะเลมาก เขาผิวคล้ำกลับมาไทย และ 1 เดือนก็ผิวเหมือนเดิม
เรื่องพฤติกรรมการปรับตัวถ้าไม่ค่อยฝึกภาษาสเปนก็ประมาณ 3 เดือน ลูกจะบ่นว่าเริ่มลืมภาษาสเปน
ภาพโดยรวมของการไปเป็น น.ร. ของลูกนั้น เป็นการให้โอกาสแก่เขาจริงๆ ค่ะ
และลูกต้องอดทน พยายามปรับตัว และแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าให้ได้ อย่าท้อแท้ใจ ไม่มีอะไรที่จะราบรื่นทุกอย่าง
เขาได้เรียนรู้จากประสบการณ์จริง การไป ร.ร. การใช้ชีวิต ในสภาพวัฒนธรรมที่แตกต่าง
โดยลูกให้ข้อมูลว่า ผู้คนที่นั่นเป็นมิตรมาก
และคนเอเชีย เป็นอะไรที่ไกลและแปลกสำหรับเขา
ลูกเคยโดนถามคำถามเรื่องช้างบ้านเรา ประเทศไทยเป็นอย่างไร มีรถไฟใต้ดินที่ในเมืองหลวงแบบเขาไหม ฯลฯ

ผปค. หรือ น.ร. ถ้ามีคำถามใดที่ทางดิฉันพอจะให้ข้อมูลได้ ยินดีค่ะ